Hayatımın en zor yazılarından birini bu gün yazıyorum.

Kahta’da yıllarca beraber habere gittiğim, haber dışında da sürekli görüşüp tecrübelerinden yaralandığım Gazeteci Hacı Bozkurt, korona virüse yenik düşerek hayatını kaybetti.

Öğretmen emeklisi olan Hacı Bozkurt, Kahta’ya çok şey kazandıran nadir insanlardan biriydi. Ona abi derdim çünkü onda bir abinin sıcaklığı vardı. Mesleğimde bana çok şey öğretti. Onun sayesinde mesleğimde ilerledim ve bu noktalara kadar geldim.

Kahta’ya her gittiğimde mutlaka çayını içerdim. Çok mütevazı, samimi bir insandı. En önemlisi de çok dürüst bir kişiliğe sahipti. Namazını asla aksatmaz, kimsenin hakkını da yemezdi.

Bir yere gideceği zaman beni arar ve ‘Şinasi, gel beraber gidelim’ derdi. Normalde farklı kurumlarda gazetecilik yapan insanlar rakip olur, birbirleriyle bilgi paylaşmazlar ama o hem haberlerini bizimle paylaşır hem de sofrasındaki yemekleri.

Haci Bozkurt, memlekete birçok okumuş insan kazandırdı. Onunla da yetinmedi birçok gazeteci de kazandırdı. O da yetmedi birçok hizmetin gelmesine de vesile oldu. Bu gün Kahta iyi bir yerdeyse kesinlikle onun payı çok büyük, bunu kimse inkar edemez. Bu memleket onun gibi bir insan, onun gibi bir gazeteciyi bir daha kolay kolay yetiştiremez. Onu ne kadar anlatsam bitiremem.

Koronaya yakalandığını duyunca çok üzüldüm ama yeneceğini düşünüyordum. Onun için çok dua ediyorduk. Büyüğü, küçüğüyle herkes dua ediyordu. Güzel haber beklerken maalesef acı haberi geldi.

Kahta’ çok değerli bir büyüğünü kaybetti. Ben de abi sıcaklığını gördüğüm bir insanı kaybettim. Ateş düştüğü yeri yakar derler ama bu ateşin bir közü de benim yüreğime düştü.

Bu acı öyle kolay kolay gitmeyecek. Bizim sende hakkımız varsa helal olsun. Sen de bize hakkını helal et.

Hoşçakal Kahta’nın Hacı Bozkurt’u, hoşçakal Hacı abimiz.

Allah mekanını cennet eylesin.

Kahta ne seni ne de yaptığın güzel şeyleri asla unutmayacak…