Hayat, avucuna bırakılmış yanık bir kor gibidir. Ne üfleyerek söndürebilirsin, ne de avucunu kapatarak saklayabilirsin.

Ya seni yakar, ya seni diri tutar.
Kimse sana serin bir gölge, güvenli bir duvar sunmayacak.

Dünya, yorgunların uyuyup rahatladığı bir yer değil.
Üstünde yürüdüğün yol, kimsenin adım atmaya cesaret edemediği ince bir patika.

Ne geniş, ne düz, ne de güvenli…
Kayaların arasında, yalnızların ve isyancıların yolu.
Kendi gölgende bile huzur arama.
Karanlık bastığında, gölgen bile seni terk edecek.

Sana vaat edilmiş bir mutluluk yok.
Ne bir alkış, ne bir huzur dolu akşam.
Belki adını kimse bilmeyecek.

Belki senin için kimse dua etmeyecek. Belki mezar taşın bile olmayacak.
Ve sen, yüzünü hiç görmediğin insanlar için öleceksin.
Eğer bundan korkuyorsan, geri dön.

Git, şehrin ışıklı sokaklarına.
Kalabalıklara karış.
Uyumaya devam et.
Yastığını sıkıca sar ve bizim çığlıklarımızı duymamak için kulaklarını tıka.

Ama kalırsan, bizden isteyebileceğin tek şey kanımız, suskunluğumuz ve uykusuz gecelerimizdir.
Kalbini, gövdenin en tehlikeli yerine göm. Kimsenin bulamayacağı, kirli ellerin dokunamayacağı bir sığınak yap oradan.

Zalim çizmeler çiğneyemesin, hoyrat parmaklar koparamasın.

Kalbin, her baskında bulunamayan tek şey olsun.
Sen, bir başına bir ordu ol.
Spartaküs gibi bir kıvılcım, tek başına bir isyan.

Darağacının gölgesinden korkma.
Ölüm, seni titreten bir hayalet değil; yürüdüğün yolun sessiz bir levhası olsun.
Her sabah, bir kurşunun önüne bedenini koyabilecek kadar diri ol.

Bedenini bir harita yap; iyiliğe, merhamete susamış kim varsa yolunu sana çizebilsin.

İnsan gibi yaşamayı reddet.
İnsan gibi ölmeyi reddet.

Köklerini sök, yürümeye devam et. Ayakların kanadıkça, seni daha da insan kılan bir şeye yaklaşacaksın.
Ne bekliyorsun?
Yürü.