Bir şehir düşünün; taş duvarlarında çocukluğun kahkahaları yankılansın. Sokaklarında koşarken düşüp dizlerinizi kanattığınız, güneşin sıcaklığını iliklerinize kadar hissettiğiniz bir şehir. Adıyaman…

Adıyaman ki, tarihin sessiz tanığı, medeniyetlerin beşiği.

O şehir ki, her taşına dokunduğunuzda binlerce yıllık hikâyeler fısıldar kulağınıza. 

Ama bir gece, bir kış gecesi, her şey altüst oldu.

Yer, gök, zaman; hepsi birbirine karıştı. O gece, Adıyaman’ın gökyüzü yıldızlarını kaybetti.

Yer, sarsıldı; insan, sarsıldı; yürekler, sarsıldı.

Çocukluğumun sokakları, oyunlarımızın bahçeleri, komşularımızın kapıları bir bir yıkıldı.

Her enkazın altında bir hayat, her hayatın içinde bir hikâye vardı. 

O gece, Adıyaman’ın gözyaşları toprağa karıştı.

Anneler, babalar, çocuklar… Hepsi bir anda sessizliğe gömüldü.

Kimi evladını, kimi anasını, kimi yârini kaybetti.

Kimi de kendini…

Acı, öyle büyük, öyle derindi ki, kelimeler kifayetsiz kaldı. Yalnızca gözyaşları aktı; yalnızca dualar yükseldi. 

Adıyaman, o günden beri bir başka.

Sokaklarında hâlâ çocuklar koşuyor, ama kahkahaları eskisi kadar çınlamıyor.

Evler yeniden yükseliyor, ama duvarlar hâlâ o geceyi hatırlıyor. İnsanlar hayata tutunmaya çalışıyor, ama yüreklerindeki yara hâlâ taze. 

6 Şubat… Bir tarih değil, bir yara. Bir hatıra değil, bir acı. Adıyaman’ın gözyaşları, o geceden beri dinmedi.

Ama biliyorum ki, bu şehir yeniden ayağa kalkacak.

Çünkü Adıyaman, sadece taşlardan değil, yüreklerden de örülüdür.

Ve o yürekler, her şeye rağmen atmayı sürdürüyor. 

Bugün, o geceyi hatırlıyoruz. Kaybettiklerimizi anıyoruz. Acımızı, hüznümüzü, kederimizi paylaşıyoruz.

Ama bir gün, Adıyaman’ın gökyüzü yeniden yıldızlarla dolacak. Çünkü umut, enkazların altında bile yeşermeyi bilir. 

Adıyaman, seni unutmadık.

Seni unutmayacağız.