Sivil toplum kuruluşu olarak varlık kazanan dernekler ne yazık ki, yukarıda belirttiğimiz yerde durmuyorlar. Dernekler bir kazanç kapısı mı onu bilmiyorum ama tüm ili temsil ettiğini iddia eden derneklerin yanında hemen hemen tüm ilçe ve köylerinde kendine ait dernekleri kurulmuş vaziyette. Bu durum doğru mu yanlış mı onu da tartışmıyorum. Bu vaziyet hemşehrilik bağını güçlendirmek yerine falan derneğe üyelikle sınırlı kalıyor.

Memleketimiz tarım memleketi olmasına rağmen su sıkıntısından dolayı yeterince tarım alanlarından faydalanılamıyor. Bir dönem tütün zengini olan Adıyaman, tütün yasağından sonra tarımsal olarak hepten içinden çıkılamaz bir duruma düşmüş durumda. Gerçi son yıllarda bademcilik faaliyetleri olsa da bademin kültür haline gelmesi zaman alacaktır. Tüm bu olumsuz koşullar şehirlere göçü zorunlu kılmış durumda. Hükümet, dönem dönem tersine göç olayından bahsetse de elle tutulur bir politika olmadığı için günümüzde dahi şehirlere göç devam etmektedir. Bu göçlerin de en fazla olduğu kent İstanbul’dur.

Az da olsa varını yoğunu geride bırakarak geçim derdiyle İstanbul’a gelmenin ve hayatta kalmanın zorluğunu bir Allah bilir bir de yaşayan. Belki ilerde bir yazımda bu zorlukları uzun uzun anlatırım. Ama derdim bundan sonra derneklerin “kimsesiz”lerin kimsesi olmasıdır. Bu konuyu kendi kendime tartışmak yerine derneklerle görüşüp onların düşüncelerini projelerini sizler değerli okuyucularımıza aktaracağım. Çünkü ben de merak ediyorum derneklerimizin icraatlarını…