Taze kekik kokusu sarıyor şimdi memleketimin dağlarını. Çelikhan’ın serin yamaçlarında, Gerger’in yüreği dağlayan suskun tepelerinde, bahar; göğe baş kaldıran bir dua gibi yükseliyor. Toprak yeşili giyinmiş, gökyüzü maviliğini daha bir cömertçe açmış sanki. 

Her şey, uzun bir uykudan uyanmış gibi mahmur ve taze… 
Ama en çok ben uyanıyorum bu manzarada; çünkü hasret, en çok dönüşlerde can bulur.
Nergisler, suskun tebessümler gibi dizilmiş patikalara. 
Gelincikler utangaç bir sevdayı anlatıyor rüzgâra. Papatyalar, çocukluk günlerimin masumiyetine benziyor; koparılamamış oyunlar, söylenmemiş şarkılar, yarım kalmış gülüşler gibi…

Ters laleler var kuytularda. Başı eğik, gönlü vakur. Acının da zarafeti olur mu diye sorarsan, dağların kucağında açan bu lalelere bir bak. Anlarsın…
Kahta’nın eski kalesinde rüzgâr eski hikâyeleri anlatıyor taşlara. Her adımda tarih, her bakışta efsane. Arsemiada’da menengiç ağaçları çiçeklenmiş, kokusu sanki zamanın içinden süzülüp geliyor burnuma. 

Göğsüme bir hatıra gibi çöküyor bu koku; ne çocukluk tam silinebiliyor, ne de bu şehir başka bir yere benziyor.

Nemrut Dağı… Yüce bir sükûtla bekliyor. 
Güneşin doğduğu yerde, geçmişin gölgesiyle konuşuyorum. Taşlara yazılmış yalnızlıklar, zamana meydan okuyan sessizlikler. 
Burada rüzgâr bile düşünerek eser.
Cendere Köprüsü’nden geçerken, taşların altında bir çağlayanın sesi yükseliyor içimde. 

Kahta Çayı ise çocukluğumun serin hatırası gibi akıyor; taşlara vura vura, bildiği yolu hiç unutmadan. 

Bir kamyon geçiyor yolun kıyısından, yorgun ama umutlu. Yolun sonu yine memlekete çıkıyor.
Bahar gelmiş memleketime. 
Ama bu sadece mevsimin gelişi değil…
Bu; hafızanın, yüreğin, geçmişin, toprağın, göğün aynı anda canlanışı.
Bu; özlemin bir çiçek gibi açması, bir kekik gibi kokması.
Ve ben anlıyorum ki, memleket dediğin şey bir coğrafyadan ibaret değil.
O; kalbindeki dağdır, burnundaki kokudur, gözündeki manzaradır.
Memleket; insanın içine düşen ilk bahardır.