Hayatın hangi yakasında koşuyorum?
Sevmeyi unutan bu şehrin hoyrat kaldırımlarında hangi güftesini çalıyorum hayatın?
Hangi yolda koşuyorsam yamaçlarına hep efsun değmiş.
Hangi güftesini çalıyorsam sonu hep ayrılıkla bitiyor, anlamıyorum.

Hep köşelerden baktım,
Hep köşelerinden baktım aşkın, sevginin, hayatın.
Şiir tadında bir anlamı olmalıydı belki bu yaşadıklarımın.
Kana bulanmış bir kanattır, yamaçlarında çırpına çırpına duran.

Ey hiçbir zaman hiç kimsenin giremediği yüreğe giren sevgili.
İçimde kanayan ve her gün bir yerimi deşen hançer gibi hüzünlerini yaşıyorum.
Bu kaçıncı gece böyle sana kaçışım kendimden.
Ve bu kaçıncı vurulmam böyle hayatın kalbinden…

Kendi küçük dünyamda,
Sonu senle biten bir şiir yazmaya başladığım günlerdi sana susuşum.
Kim bilir belki olmayacaktın bu dizelerin kafiyesinde ama bir çırpınıştı bu.
Hangi şiirde ismin geçmişse en güzel dizesi olmuştur şiirin.
Yine de belki olmayacaktın kafiyesi eksik şiirimde.

Ne zaman ki gözlerin geldi aklıma, kırılgan dizeler yazmaya başladım.
Büyümek istiyordum bu küçük dünyamda.
Hayata dair endişelerimi anlatmak istiyordum bu şehrin güzel insanlarına.

Pamuk tarlalarında parçalanan güzel insanların yüreğiyle dokunarak yürüyorum hayatın.
Ve ben yine köşelere bakıyorum,
Köşelerden bakıyorum aşkın, sevginin, hayatın…
Ben kahroldukça sen büyümeye başladın küçük dünyamda.
Can Yücel in “unutma sevdiğin kadar sevilirsin” sözü zonkluyor beynimi.
Yamaçlarında çırpına çırpına durmam ondandır.
Ondandır her gün bir yerimi deşen hançer hüzünlerini yaşayışım.

Her Eylül’ün bir ömrü, her ömrün bir Eylül’ü vardır.
Söyle ey yamaçlarında çırpına çırpına durduğum.

Hep Eylül mü yaşar bu yara?
Sen olmayacaksın diye kafiyesi olmayacak mı şiirimin?