Senin günlerine bütünüyle ışık tutan güneş,
Karanlıklarımı aydınlığa kavuşturmayan güneş aynı...
Gecelerine ışık olup
Aydınlığa kavuşturan ay,
Ayaklarıma batan taştan da taş karaçalılar,
Dizlerimi saran çiçeksiz, dikenli sarmaşıklara kararmış ay aynı...
Yıldızlar diyorum;
Mutlu bir yaz gecesi gerçeklerine meze olmuş asuman sahipleri, 
Kırık pusulayla okyanusun soğuk derinliklerinde kayıp olmuş
Sana yol göstermeyen âmâ yıldızlarda bir.
Ve
Kanatları kırık,
Yelkenlerin yırtık kumaşı,
Dümen bozuk...
Bastığın yerlerde kokundan çiçekler bitiren toprak,
Susuz, kemer boyu bedenimi susuzluğuna mahkum eden çöl topraklar...
Kader kalemine kanımdan mürekkep ekleyen hava,
Kader defterimden yazgımı soldurup silen,
Kokunu aklıma sunmayan cimri rüzgarlar aynı.
Ve
Sarardı gözlerim,
Parmaklarım mor,
Dudaklarım kuru, beyaz, soyulmuş ve çatlak,
İhtiyar ruhum,
Yorgun kalbim,
Kambur belim,
Kırık dizim,
Ölüm Soluyorum...
Ortak noktamız çok bizim...