Yürek coğrafyaları dağlanmış şiir okuyan analar bilirim.
Acılarını zulaladığı başındaki yazmayla,
Yetim bakışlarına vurulur insan.
Sonra insanlığından utanırsın.

Hiçbir şiirin kafiyesine sığmıyor hüznümüz.
Bizler hikayesi yarım kalan esmer yürekli çocuklarız.
Bakmayın siz o çocukların öyle mahzun durduklarına
Onlar daha önce de yaşamıştı depremi
Hem de iliklerine kadar.
O yüzden yakarsa bu dünyayı
Yetim bakışlı çocuklar yakacak.

Kaç zemheri yaşadı yanık tenleri
Kaç yetim sevdalarla büyüdü bu çocuklar.
İnsafa gelmez acılar
Bitmek bilmeyen yokluklarla
Yürek yorgunu bu çocuklar
Bir gün yakacaklar bu dünyayı…

Elbette gece biter, eksilir ömürden
Acılarımız soğur, hüzünler de geçer.
Umut göz kırpar bir gözyaşı ıslaklığında
Bir ruhun sessizliğinde…

Sonra yüreğimi titreten bir çığlıkla
Uyanıyorum derin karanlıklardan.
Kalbim tüm ruhumla seslenir
“Ben acımı ve kederimi ancak Allah’a arz ederim”