Nedense en çok da sevdiğimiz insanlar değişti
Yokluğunda istikametleri hurdacılara peşkeş çektiler.
Sonra acısını saramadığımız yaralarla
Yetim bir hüzün gelir saplanır ciğerime
Şimdi huzursuz bir nehir akar ruhumda.
İçimde kırağılar.
Titrer acıdan artta kalan yaralarım.
Ve şimdi çıksan diyorum
Cemre düşürsen yüreğimin buzdağına…
Buğday tanesine kanat çırpan göçmen kuşlar
Yaralı düşüncelerimizi gökyüzüne salar
Ölüm demleyen sokaklarda büyüdük.
En haşarı çocuklarıyız bu kentin
Şimdi o eski yağmurlar yağmıyor
Sahi sen hangi yağmurun kokusuydun?
Yeter böyle dağladığın, savurduğun kalbimi…
Ve bir Sonbahar sabahında
Sessiz çığlıklarla vuruldu çocukluğumuz…
Saçlarına acıyı ören Filistinli kızların
Ay yüzlü çocukların çığlığında
Sen ikindi yağmurlarını örerken saçlarına
Bense yokluğuna müstenit bir müfrezeyim…
https://www.youtube.com/shorts/EEdHHQ7J-cQ?t=4&feature=share